Campionato del Mondo Kurzhaar

Selvatico abbattuto

Leonessa (RI) 18 & 19 ottobre 2014

 

Geselecteerde honden:

 

  • Elanora du Pied du Mont

  • Guus du Pied du Mont

  • Ariane

  • Omi Z Vapenek

  • McKenzie v.d. Slotbosse-Heide (reserve)

     


Dinsdag, 14 oktober 2014.

 

Uiteindelijk na een zéér spannende selectie periode, konden we vandaag eindelijk de auto inpakken en naar Italië vertrekken. Elanora en Guus zijn geselecteerd voor het Nederlandse Team en McKenzie (nog geen 2½ jaar) mag weer als reserve hond mee.

Doordat het bijna 1700 km rijden is, besloten we vanavond al te vertrekken en hopen we morgen in de loop van de middag te arriveren.

Het eerste stuk verliep voorspoedig en al snel bevonden we ons in Frankrijk. Ook daar schoot het lekker op, maar zodra we bij de Zwitserse grens aankwamen, begon het geneuzel. Onze bus werd eruit gepikt en we moesten toch wel even verklaren wat we zoal van plan waren te gaan doen. Na uitgelegd te hebben dat we jachthonden in de auto hadden en verder altijd erg braaf waren, mochten we gelukkig rap weer door.

 

Woensdag, 15 oktober 2014.

 

Inmiddels natuurlijk al een flink stuk op weg, maar het schoot niet echt op in Zwitserland. Er waren veel werkzaamheden aan de weg en op veel stukken mochten we niet harder dan 90 km per uur. Normaal doen we daar niet zo moeilijk over, maar hier stonden wel erg veel flitspalen. Uiteindelijk bereikten we vroeg in de ochtend (het was nog donker) de Italiaanse grens en ook nu weer werd onze bus eruit gepikt. Met een vriendelijke glimlach en de paspoorten in m’n hand, gelukkig ook nu weer na een korte uitleg over ons bezoek, weer snel mogen doorrijden. Eric heeft er niet veel van gemerkt, die lag heerlijk te slapen op de achterbank. Ach ja, zodra hij achter het stuur zit, was het mijn beurt (haha). En gelukkig maar, dat het Eric zijn beurt was om nu een stuk te rijden, want wat een rot wegen zeg, daar in Italië. Alles ligt opengebroken en de wegen die niet opengebroken zijn, zitten vol met gaten. Onvoorstelbaar!

Rond een uur of drie arriveerden we bij de Bed and Breakfast die we hadden gereserveerd voor het hele team, via internet. Tsja, dat was toch even slikken. Het was een complete “gribus”  in een niet al te beste wijk en ik had er geen goed gevoel over. We besloten ons nog maar niet te melden en eerst maar eens even te gaan kijken in de buurt van Leonessa, waar de WK gehouden werd. Wellicht dat daar nog een paar plekjes vrij zouden zijn. Al snel komen we er ook achter dat het nog een flink stuk rijden door de bergen is, naar Leonessa. De eigenaar van de B & B, had ons mooi een oor aangenaaid. Kwartiertje had hij gezegd. Nou maak er maar een uur en een kwartier van!

In het eerste hotel waar we aanklopten, was helaas geen plek meer voor het hele team. We werden doorverwezen naar een ander hotel, een stukje verderop. Toen we er aan kwamen, was alles dicht en donker. Na hier en daar wat aan de deuren gerommeld te hebben, kwam er toch leven uit één van de ramen. Er werd wat over en weer geschreeuwd naar de andere kant van de weg en uiteindelijk kwam er toch iemand naar buiten. Het hotel waar we nu bij stonden, bleek de locatie te zijn, waar veel activiteiten zouden plaatsvinden m.b.t. het WK. Nou mooi toch, dachten we, zitten we lekker dichtbij.

Speciaal voor ons werd het hotel een paar dagen eerder geopend. Hier en daar ging een lamp aan en werd onze kamer nog even rap opgefrist. Luikjes open, wat klappen op het bed en een paar handdoeken. Volià! Daarnaast werd er gevraagd of we ook nog iets wilden eten. Nou….. dat zou niet echt vervelend zijn, dachten wij. Met handen en voeten (wij spreken n.l. geen woord Italiaans J) werd er een tijd afgesproken en hadden we nu eindelijk even tijd om te douchen. Helaas…… een slaapplaats hadden we dan wel gevonden, warm water dus nog niet. Dat werd dus snel douchen en maken dat je er onderuit was.


Na de ijskoude douche toch nog maar even in de auto geklommen om de honden nog even lekker uit te laten. Ons hotel lag op ongeveer 1100 meter en was omgeven door allemaal weitjes en bosjes. Een stukje verderop, vonden we een weitje helemaal opgeven door bosjes en een hek. De perfecte locatie voor de honden om even hun poten te strekken. Guus, Elanora, McKenzie en Ace hebben zich dan ook heerlijk even kunnen uitleven.

 

Toen we later bij het hotel terugkwamen, stond onze gastheer al te wachten en nodigde ons uit om naar de eetzaal te komen. We werden voorgesteld aan "di Familia” en mochten met de pot mee eten. Geweldig! Het leek net of we in een film terecht gekomen waren. In een hoekje zat een oude opa met zo’n zwarte bril een beetje te commanderen, “di mama” met wat dochters en schoondochters in de keuken en een slapende baby in een buggy naast de tafel. Later arriveerden er ook nog wat andere oudere mannen en was het ons al snel duidelijk, dat opa duidelijk de leiding had.

Onze gastheer en zijn broertje fungeerden als obers en zorgden ervoor dat het ons aan niets ontbrak. Wat ze wel raar vonden, was  dat we na alle antipasta, echt genoeg hadden. Ze begonnen eigenlijk pas. Sorry hoor, maar onze Hollandse magen zijn hier echt niet op berekend. Na vriendelijk bedankt te hebben voor de gastvrijheid en een afspraak gemaakt te hebben voor de volgende dag, zijn we stilletjes naar onze kamer vertrokken en konden zij nog aan al de andere gangen beginnen.


Donderdag, 16 oktober 2014.

 

Vanuit Nederland had ik kunnen regelen, dat we vandaag konden trainen met de honden. Helaas spreekt mijn contact in Italië zeer slecht Engels en is ons Italiaans wellicht nog slechter. Gelukkig spreekt onze gastheer redelijk Engels en is bereid even voor ons te bellen. De trainingslocatie ligt vlakbij en onze gastheer staat erop dat hij ons er even naar toe brengt. Nou prima toch!

Na 10 minuten komen we bij velden aan waar wit met rode bordjes staan. Dit blijken speciale trainingsvelden te zijn voor jachthonden. Het moet niet gekker worden. Als je in Nederland wilt trainen, moet je hemel en aarde bewegen en hier zijn er gewoon openbare terreinen voor. Super! Hij geeft wel aan, dat er waarschijnlijk geen wild zal zijn, maar om de honden aan de omgeving en het klimaat te laten wennen is het prima.

Als eerste ging Guus los. Hij paste zich goed aan, aan de verschillende terreinen. Helaas inderdaad geen wild. Daarna was Nora aan de beurt en tot onze verbazing gooide ze zich ineens om en toen Eric samen met haar couleerde, toonde zij een fazant. Eric schoot, Nora steady, baasje tevreden. Het leuke is ook nog, dat ik het allemaal gefilmd had. Dat gebeurt niet vaak. Gevalletje geluk zeg ik dan!

Ook voor Mac is er helaas geen wild, maar ook zij heeft lekker kunnen werken.

 

Daarna natuurlijk wat “site-seeing”, we zijn niet voor niets zover gereden. Bovenop een berg nemen we nog even tijd om wat foto’s van de honden te maken en genieten van het lekker niets doen.

Later op de middag nog even alle honden een keer los, maar helaas nu ook geen wild tegengekomen.

 

Tijdens het avondeten, arriveerden er ook een aantal Franse deelnemers. Ook zij konden gewoon aanschuiven en ik moet eerlijk zegen, dat ik het wel prettig vond dat er meer leven in het hotel kwam. Het is toch wel stil hoor, zo met z’n tweetjes. We spraken af, dat we de volgende morgen met z’n allen naar de trainingsvelden zouden gaan.



Vrijdag, 17 oktober 2014.

 

Na een kort ontbijt, vertrokken we samen met onze nieuwe Franse vrienden richting de trainingsvelden. We overlegden kort welke velden we tot onze beschikking hadden en vermaakten ons prima. Helaas ook tijdens deze trainingen geen wild. ’t Is te hopen dat er tijdens de WK, hier en daar toch een fazant of patrijs gevonden word.

 

Toen we aan het begin van de middag bij het hotel aankwamen, bleken er toch al wat meer voorjagers gearriveerd te zijn. Ook Wil kwam net de bocht om rijden en vanaf nu was het gedaan met de stilte. Het hotel zag er ineens heel anders uit. Overal waren de luiken open, de lampen aan en was het een drukte van jewelste. Grappig, twee dagen gelden was het nog een duistere bende (haha).

Na wat gedronken te hebben, nog even samen met Wil de honden los gelaten en toen we daarna weer terug kwamen bij het hotel, bleek ook Roland aangekomen te zijn. Het team was compleet. Nu alleen Peter nog, die als Nederlandse keurmeester uitgezonden was. Ach ja, die komt vanzelf.

 

Onderwijl de heren aan de bar hingen, ben ik nog even rap onder de douche gedoken. En wat schets mijn verbazing……… het warme water was gearriveerd. Eindelijk na drie dagen een warme douche. Lekker belangrijk denken jullie dan, maar geloof mij maar, drie dagen koud water is echt niet fijn!

En mochten we ons de afgelopen dagen nog zorgen gemaakt hebben m.b.t. tot de wildbezetting…… Geen zorgen, de vrachtwagen met fazanten en patrijzen is net onder mijn raam gearriveerd J! Gaat goed komen zeg ik!



Rond half acht begon de officiële loting in ons hotel. Alle Nederlandse honden kwamen in een andere groep terecht. Voor ons betekende dat dus dat we heen en weer moesten gaan rijden tussen twee groepen. Ach ja, dat lost zich ook wel weer op. Het deelnemersveld bestond uit 34 honden, komende uit 10 landen.

 

De avond werd afgesloten met een diner, aangeboden door de organisatie.  Goed geregeld mannen!


Zaterdag, 18 oktober 2014.

 

Nu het hotel ineens uit de winterslaap was ontwaakt, konden we deze morgen ook heerlijk warm douchen. Wat een opluchting! Na drie dagen koude douches was dit toch wel een lekker begin van de eerste wedstrijd dag hoor.


Om 8.00 uur werden we verwacht op het dorpsplein in het plaatsje Leonessa. Een dorpje, een stukje verderop tegen een berg aan. Het dorp was hermetisch afgesloten en niemand mocht erin. Behalve….. de deelnemers aan de WK. Zo grappig. Een officiële politie agent hield al het verkeer tegen, maar zodra hij een hondenauto zag, dan ging het hek open en mocht je er door.


Bij het plein aangekomen mocht je dan je auto parkeren en werd alles voor je geregeld. Het plein met het podium erop hing nog in de mist. Een prachtig gezicht. Zodra de eerste zonnen stralen over de daken vielen, trok de mist langzaam op. Prachtig om te zien.

Uiteraard werd er eerst een landen presentatie gedaan. Per team mochten we het podium op en klonk het volkslied. Peter Eering was flink de pineut, toen de microfoon voor z’n neus gehouden werd en hij uit volle borst het Wilhelmus ten gehore mocht brengen. Tsja, soms zit het mee, soms zit het tegen.


Na alle officiële plichtplegingen, vertrokken de groepen al snel naar de velden.

Als eerste gingen we naar de groep waar Nora in zat. Nora moest als vierde lopen en Guus als zesde in een andere groep. De groep waar Nora in moest lopen had als keurmeesters: Peter Eering en Giancarlo Passini. Bij de eerste twee honden gaat het al vrij rap mis en als blijkt dat hond nummer drie er nog niet is, is het al snel de beurt aan Nora. Nora krijgt een mooi veld aangeboden en vertrekt prima. Helaas staat er nagenoeg geen wind en draaide de wind continue. Als zij toch op een gegeven moment in de verwaaiing komt, verdwijnt ze voor mij achter de bosjes uit het zicht. Ik baal als een stekker, maar kan het gewoon niet zien. Ik hoor wel een schot en hoop maar dat Nora steady blijft en het apport binnen brengt. Als ik Eric voorbij het bosje met de keurmeesters zie overleggen en hem Nora weer zie loslaten, weet ik, dat het eerste punt binnen is. Na een minuut of drie wordt er af getoeterd en is Nora de eerste met een kwalificatie op zak. Tenminste…… dat dacht ik. Het blijkt dat het geweer mis heeft geschoten en dat Nora aan het eind van de dag nog moet apporteren.


Maar nu eerst naar de andere groep. Guus was al bijna aan de beurt en we moeten maken dat we de andere groep vinden. Gelukkig liggen alle groepen redelijk dicht bij elkaar in de buurt en hadden we de groep snel gevonden. De hond voor Guus was nu aan het lopen, dus we waren goed op tijd.

Na een kwartiertje ofzo, werden we opgehaald en was het de beurt aan Eric en Guus. Guus laat zich van zijn goede kant zien en maakt (gelukkig) vandaag geen enkele slag van de wind af. Doordat de velden waar Guus moet lopen allemaal in dalletjes liggen en tussen walletjes, is de wind hier helemaal minimaal. Nog minder dan bij Nora. Toch kwam hij op een gegeven moment tot staan en kon Eric bij hem komen. De patrijs ging op, werd geschoten, Guus bleef goed steady, apporteerd op commando, bracht hem binnen, maar ……… het wordt niet goed gekeurd. De patrijs sprong niet geheel in de lijn met de hond en het is over. De discussie aan de kant was alom. Met deze wind condities onterecht afgekeurd volgens de andere voorjagers. Maar ja, die hebben het niet voor het zeggen. Jammer!



Nou en dan weer terug naar de groep van Nora. Inmiddels zijn er vier honden die moeten apporteren (het geweer bakte er echt niets van volgens Peter), maar helaas is er nog geen wild raak geschoten. Dat werd dus nog even wachten op geschoten wild van andere groepen. Uiteindelijk werd er wild gebracht en hebben alle vier de honden het apport binnen gebracht. Helaas niet allemaal op een al te nette manier, wat resulteerde in punten aftrek.

Vandaag voor Nora een 2e Zeer Goed. Helaas voor de rest van het Nederlandse team geen kwalificaties.

 

Ook deze dag werd afgesloten met een diner aangeboden door de Italiaanse club, maar rond een uur of elf, waren we toch echt wel allemaal toe aan ons schoonheidsslaapje! Trusten, morgen weer een dag!



Zondag, 19 oktober 2014.

 

De tweede wedstrijd dag. Het was pas 10.00 uur en de temperatuur lag al boven de 25 graden en er was opnieuw nagenoeg geen wind. Guus liep vandaag in de velden van Nora en Nora in de velden van Guus. Ook de keurmeesters bleven aan hun veld gekoppeld, wat er voor zorgde, dat Guus vandaag als keurmeester Peter en Giancarlo had en Nora de keurmeesters van Guus van gisteren. Ook nu eerst weer naar de groep van Nora. Nora kreeg precies hetzelfde veld als het veld van Guus gisteren. Ze vertrekt prima en zoekt het eerste stuk goed af. Wat wel lastig is, dat de wind telkens wegvalt en draait, wat ervoor zorgt, dat op een gegeven moment de toeschouwers in het veld van Nora lopen en dus eigenlijk in de weg lopen. Gelukkig trekt ze zich er niet veel van aan en trekt haar eigen plan. Als zij op een gegeven moment bij een bosje komt, komt ze tot staan. Eric wenkt het geweer en samen gaan ze naar Nora. Het bosje ligt een stukje hoger op een soort heuveltje en Eric moet de fazant er echt uitschoppen. Als het geweer de fazant van dichtbij schiet, is er niet veel meer van over. Nora is niet geheel steady, maar brengt dit keer de fazant gelukkig wel netjes binnen. De keurmeesters keuren het goed en ze mag weer los. Na een paar minuten klinkt de toeter en ook vandaag een kwalificatie voor Nora.



En ja, dan weer rap in de auto, want Guus is nu aan de beurt. Als we bij de andere groep aankomen, zijn er nog twee honden voor Guus. We wachten rustig af en genieten van de mooie omgeving en het weer. Als Guus uiteindelijk aan de beurt is, laat hij ook vandaag zich van de goede kant zien. Geen enkele slag van de wind af, maar wat wel maf is, dat is dat door het draaien van de wind, Guus aan het eind van zijn beurt weer bij het beginpunt van zijn beurt is. Helaas geen wild gevonden, maar door zijn goede loop, uitgenodigd voor een tweede loop.

 

Aan het eind van de dag is het opnieuw de beurt aan Guus. Ze hebben een veld voor hem gezocht met wild en als we aankomen, zien we de patrijs inderdaad zitten. Eric wil Guus op een gegeven moment inzetten, maar de Italiaanse keurmeester vond het niet de juiste plek en hij moest nog een stuk verder. Uiteindelijk  Guus los, maar doordat de wind inmiddels weer was gedraaid, ging Guus eigenlijk alleen maar verder weg van de patrijs i.p.v. er naar toe. Ook de keurmeesters merkten dit en Guus werd aangelijnd. Opnieuw een stukje opschuiven en Guus weer los. Inmiddels tegen de 28 graden, geen wind en een patrijs die echt niet braaf op z’n plekje was blijven zitten. Jammer, Guus kwam gewoon verkeerd onder de patrijs en liep hem eruit.

Toch een mooi compliment gekregen over Guus. Een hond met veel stijl; een prachtige korthaar!

 

Ook vandaag dus weer een kwalificatie voor Nora, een 3eZeer Goed. En helaas opnieuw geen kwalificaties voor de rest van het Nederlandse team. Neemt niet weg, dat we een goede indruk hebben achtergelaten en we trots mogen zijn, op het team wat hier heeft mee gedaan.

 

Uiteindelijk blijkt het Nederlandse team vijfde geworden te zijn en Nora individueel vierde. Geen slecht resultaat, al zeg ik het zelf!

 

En voor ons, wij kijken terug op een mooie week, met mooie velden, mooi hondenwerk en intressante mensen. Maar het was nu toch echt tijd voor die lange terugreis, over de slechte Italiaanse - en trage Zwitserse wegen.

De rest van het Nederlandse team blijft nog even in Italië. Zij doen nog mee in de Coupe Méditerannée en de Coupe Continentale. Wij hebben ons daar niet voor opgegeven. Twee weken van huis, is toch net even teveel in deze tijd van het jaar. Er moet tenslotte ook nog gewerkt worden.

 

                                     

                                                                 Succes mannen!!

Jachthondenkennel "Chasse au bon Vent"