2015 WK Servië Guus en Mac

37th World Championship for Setters and Pointers

Nis, Serbia, October 24-25-26 2015

Geselecteerde honden:

Guus du Pied du Mont
McKenzie v.d. Slotbosse-Heide
Ariane

WK Continentaal Staande Honden en Coppa del Mediterranneo oktober 2015 Servië.

Na veel wikken en wegen hadden we toch besloten om Guus en McKenzie op te geven voor de selectie van het WK Continentaal Staande Honden in Servië. Opgeven wil natuurlijk nog ziet zeggen dat je ook daadwerkelijk geselecteerd bent, maar uiteindelijk toch het bericht ontvangen van ORWEJA dat beide honden geselecteerd waren voor het Nederlandse Team en de voorbereidingen konden beginnen.

Eric is al eens eerder in Servië geweest om te trainen, maar ik ben er nog nooit geweest en vindt het best een spannende onderneming. We spreken de taal niet, kennen het land niet, er moet van alles voor de honden geregeld worden en laten we eerlijk zijn…. Servië is niet echt een vakantiebestemming.

Kortom……weer een echt “Mulders-avontuur”.

September en oktober 2015; Starten met de voorbereidingen.

Om de honden mee te mogen nemen naar Servië, moeten de gezondheidspapieren van de honden in orde zijn. Ik neem contact op met de dierenarts en de afspraken worden gemaakt. Aan huis worden de paspoorten nagekeken, de entingen in orde gebracht en krijgt Mac een rabiës-enting, daar die van haar tegen de verloopdatum aankwam. Dan werd het een paar weken wachten tot de waardes van Mac weer een beetje gezakt waren en kon er bloed geprikt worden bij alle drie om de titerbepaling te laten doen, want Ace mag ook mee. En ja dan begint het wachten op de uitslag. Tot overmaat van ramp raken de bloedmonsters zoek. Na veel heen en weer gebel worden ze gelukkig wel weer gevonden, maar hebben we nog maar 5 dagen voordat we vertrekken en is de uitslag nog steeds niet bekend. Uiteindelijk kregen we donderdag middag om 14.00 uur de uitslag via mail binnen. Moesten we als een idioot nog naar de dierenarts om de gezondheidspapieren en dierenpaspoorten af te laten stempelen en daarna nog naar de NVWA in Utrecht om alles te laten legaliseren. Helaas zijn die maar tot 16.00 uur open en werd dat dus bijna een onhaalbare kaart. Nu laat ik me natuurlijk niet zomaar uit het lood slaan en laat ik Eric mij ergens midden in Utrecht uit de auto gooien en ga ik te voet op zoek naar de NVWA. De complete binnenstad van Utrecht is omgetoverd tot een bouwput en konden we dus niet in de straat komen waar we moesten zijn. Vijf minuten voor vier stap ik bij de NVWA binnen. Uiteraard zijn ze daar niet blij met me, maar boeit mij wat. Tijd is tijd en het was nog geen vier uur. Na een half uur stap ik uiteindelijk met de benodigde stempels het kantoor uit en sta voor de volgende uitdaging, want nu is het dus nog zaak om Eric terug te vinden. Eric blijkt op de Mariaplaats te staan en of ik effe daar naar toe kon komen. Ik ben tenslotte in Utrecht geboren, dus een beetje “balie-bijter” moet de weg zo kunnen vinden. Nou inderdaad, de echte binnenstad van Utrecht is nog steeds niet veel veranderd en na een twintig minuten lopen zie ik Eric staan. Laten we nu net vlakbij die bakker zijn met de allerlekkerste traktatie die je maar kunt verzinnen. “Domtorentjes”. Tsja, wat doe je dan. De winkel in natuurlijk en meenemen die hap. Heerlijk!!

Vrijdag 16 maart hebben we nog de laatste voorbereiding voordat we echt vertrekken. Op de WK wordt er echt wild geschoten en dat wordt in Nederland niet meer gedaan tijdens de wedstrijden, dus oefenen hiervoor is dus voor ons niet mogelijk. Gelukkig mogen we deze dag mee op jacht en kunnen Guus en Mac gecontroleerd onder wild gebracht worden, wordt het wild geschoten en mogen ze het apporteren. Super voorbereiding.

En ja, dan breekt de tijd aan om te vertrekken.

Zondag, 18 oktober 2015.

Al vroeg (03.00 uur) stappen we in de auto, want we willen de eerste dag al tot ver in Kroatië komen zodat we maandag bij daglicht de grens naar Servië over kunnen.

Onderweg hebben we een hotel geboekt in Slavondski Brod waar we Wil, Ton en Carolien ontmoeten. Samen zullen we dan de volgende dag de grens over gaan en het laatste stuk gezamenlijk afleggen. Bijkomstigheid is ook nog, dat zij wel over een navigatie beschikken en wij het met kaarten moeten doen, die niet echt gedetailleerd blijken te zijn. Handig is anders.

Het hotel is een verhaal apart, maar zeker de moeite waard om nog eens als tussenstop

Maandag, 1 oktober 2015.

Zoals gezegd leek het ons verstandiger om gezamenlijk de grens over te gaan, mochten er problemen zijn. Ton, Wil en Carolien gaan eerst en het lijkt dat het allemaal gemakkelijker gaat dan we van te voren hadden gedacht. Kroatië uit, kwestie van paspoorten laten zien en doorrijden. Servië in wordt je begroet door een niet al te vriendelijke douanier, paspoorten laten zien en ja hoor…….. een stempel en doorrijden. Tenminste dat dachten we. Eric had effe niet door, dat er nog een dikke streep op de weg stond en dat je bij het tweede poortje ook moest stoppen. Na een harde schreeuw, Eric vol op de rem en terug uit naar het hokje. Blijkt dat de politie ook nog graag even de paspoorten wilde zien, graag wilde weten wat we in Servië gingen doen en wat er achter in de auto zat. “Cani” zeiden we heel braaf en direct stond het gezicht van die douanier nog meer op onweer. “Pasporte Cani” was zijn snauw. Oke, oke, komt eraan. Ik geef hem de paspoorten van de honden en een flinke stapel afgestempelde formulieren. Hoe meer papieren, des te beter was mijn motto. Ik zie hem interessant bladeren, maar heb ook direct door dat hij helemaal niet weet waar hij naar moet kijken. Al snel krijgen we de hele papierbende weer terug en mogen we toch alsnog doorrijden.

Welkom in Servië!

Uiteindelijk arriveren we rond het middag uur bij ons hotel. Een super de luxe hotel in renovatie, midden in “The Middle of Nowhere”. Zo apart. Echt weer een Mulders-actie.

Komt goed zeggen we dan en uiteindelijk komt het dan ook wel goed. Onze kamer was gereserveerd, we mochten naar binnen en wat wil je dan nog meer.

Dinsdag, 20 oktober 2015.

Na een heerlijke nacht slapen proberen we onze contact persoon in Servië te bereiken om te gaan trainen. Dat had wat voeten in de aarde, maar waar een wil is, is een weg. Uiteindelijk hebben we de auto maar gepakt en zijn naar Niš gereden op zoek naar het opgegeven adres. Maar ja, je kunt wel een adres hebben, maar dat wil nog niet zeggen dat je dan ook weet waar je heen moet. Bij het eerste het beste tankstation in Niš koop ik een plattegrond van Niš en laat iemand de route op de kaart naar het adres tekenen. Het adres blijkt midden in de drukke stad te liggen, maar de routebeschrijving was top en al rap hadden we het gevonden. Eric moest zich eerst samen met onze contactpersoon melden bij de “president” om een licentie te halen om te mogen trainen. De president heette Eric officieel welkom, gaf hem de trainingslicentie en wenste hem veel succes. Heel officieel, maar geen enkel idee wat de logica hiervan was.

Vanaf dat moment gingen we met Vladimir op stap en werden we door de drukke stad geleid naar de velden om te trainen. Toen we bij de velden aankwamen hadden we het gevoel of we 50 jaar in de tijd terug waren gegaan. De immense velden zijn allemaal verdeeld in kleine akkertjes. Maisstroken, stoppel, paprika’s, ruigte, omgeploegd land en moestuintjes. Ze worden doorkruist met een soort van karresporen als wegen. We hobbelen tussen de velden door en al rap zijn alle drie de honden twee keer onder de patrijs geweest. Guus en Mac passen zich snel aan het nieuwe terrein aan. Ace heeft er duidelijk meer moeite mee. Logisch, hij moet nog veel leren en ervaring op doen.

’s Avonds ontmoeten we de rest van het team in het hotel en druppelen ook langzaam de rest van de deelnemers binnen. De geplande loting voor de Coppa del Mediterranneo blijkt die avond niet door te gaan.

Woensdag, 21 oktober 2015; 1^e dag Coppa del Mediterranneo.

Voor de WK uit is eerst nog de Coppa del Mediterranneo. Ook hier doe je mee als landen team en deze wedstrijd duurt 2 dagen. Doordat gisteren de loting niet heeft plaatsgevonden is de start van de dag nogal chaotisch. De inschrijvingen en de groepen moeten allemaal nog geregeld worden. Het is een complete chaos van auto's, mensen en honden. Ik ben achteraf blij dat we al in dit hotel zitten en al een beetje gewend zijn aan de gang van zaken.

Uiteraard moet er eerst nog een team foto gemaakt worden. Ton valt even voor Wil in om op de foto met Ariane te gaan.

Uiteindelijk vertrekken we twee uur later naar de velden.

Het weer is prima en er is voldoende wild. Als Mac aan de beurt is krijgen ze een mooi veld aangeboden met veel variatie. Vanaf de weg kan ik Eric en Mac goed zien en de loop goed volgen. Ik zie Mac aantrekken en voorstaan. Eric komt erbij, patrijzen gaan op en het punt is gemaakt. Na het punt moeten ze de tijd nog verder volmaken en stiekem hoop ik dat ze geen wild meer tegen komen. Gelukkig is dat ook zo en is de eerste kwalificatie binnen.

Al snel is ook Guus aan de beurt en zijn we nog steeds in het zelfde veld. Ook nu kan ik vanaf de weg de loop goed volgen, maar heb het punt niet kunnen zien. Guus en Eric doken op een gegeven moment de mais in. Ik heb het schot gehoord en de patrijzen zien vliegen, maar of het punt ook goed afgewerkt werd, dat hoorde ik pas later. Het bleek dat ook Guus een kwalificatie heeft.

De eerste dag kon niet meer kapot. Mac een Zeer Goed en Guus een Uitmuntend. Wat een mooi begin in Servië.

Donderdag, 22 oktober 2015; 2e dag Coppa del Mediterranneo.

Opieuw een chaotisch startende dag, maar we beginnen er onderhand aan te wennen. De groepen blijven hetzelfde, alleen de velden en de keurmeesters wisselen. Helaas waren er op deze terreinen lang niet zoveel patrijzen en hebben Guus en McKenzie helaas beide geen kwalificatie kunnen behalen.

Vrijdag, 23 oktober 2015

Vandaag is de dag voor de WK en we hebben met Vladimir afgesproken om te gaan trainen. Opnieuw zijn er voor ieder hond weer twee koppels patrijzen. Wat een super velden! Een betere voorbereiding kun je, je niet wensen.

Zaterdag, 24 oktober 2015; 1e dag WK.

Inmiddels is de eerste dag van de de WK aangebroken. Het is verschrikkelijk weer, het regent dat het giet en het is vreselijk koud. Er gaat veel mis bij de honden. Ook voor Guus en Mac loopt het niet goed af. Guus mist een enkele hoen en Mac bleek in de mais onrustig op het punt. Achteraf had Eric gewoon moeten schieten en het probleem bij de keurmeesters moeten neer leggen, maar ja, dat is achteraf.

Maandag, 26 oktober 2015; 2e dag WK.

Gisteren een rustdag gehad. We hebben heerlijk wat rondgereden en rondgekeken. Daarnaast hebben we zelfs een tijdje heerlijk in de zon gezeten. Wat een verschil met zaterdag!

Maar laten we niet afdwalen, we zijn niet voor niets in Servië. Vandaag is de laatste dag en ik hoop toch dat onze honden vandaag nog met een mooie kwalificatie naar huis gaan.

Guus is vandaag als eerste aan de beurt. Hij moet tegen een Duitse Staande Langhaar lopen van het Engelse team. Beide honden maken ieders afzonderlijk een mooi punt en mogen apporteren. Voor beide uiteraard geen probleem en de eerste kwalificatie voor vandaag is weer binnen!

Een paar lopen verder is Mac aan de beurt. Zij loopt tegen een Duitse Staande Draadhaar. Het is een lastig glooiend veld en de draadhaar mist al snel in de eerste minuut een koppel. Als Mac op een gegeven moment begint aan te trekken en tot staan komt toont de draadhaar geen respect, komt voor Mac en ramt de patrijzen er zo uit. Gelukkig blijft Mac op het schot staan en wordt het punt wel aan haar toegekend. Ook Mac moet apporteren en haar punt is ook binnen.

Toch zit er tijdens een WK najaar altijd een addertje onder het gras. Aan het eind van de dag moeten alle honden die een kwalificatie behaald hebben nog een waterapport doen. Normaal is dat natuurlijk niet zo'n probleem, maar de locaties waar dat hier gebeurt, zijn niet echt super. Gelukkig hebben Guus en Mac er geen probleem mee en brengen ze de eenden netjes binnen.

We kunnen het WK afsluiten met voor beide een mooie Zeer Goed!

En ja, dan zit het avontuur WK Servië er weer op. Met recht een avontuur, maar toch kijken we er met veel plezier op terug. We hopen er zelfs nog een keer naar terug te gaan. Wat een mooie velden en wat een patrijzen. Ongelofelijk!

Morgen gaan we weer naar huis, maar wel met een hoop verhalen en goede herinneringen.